dijous, 24 de febrer del 2011

Yo no soy ella

No, joder. No vuelvas a decirme que me quieres, cuando la que se pasea en bragas por tu casa es ella. Que ya sé que yo también desfilo por casa de otra gente, pero al menos no lo digo, ¿vale? Aunque lo piense, y aunque crea que nadie va a valer tanto la pena como para compartir un San Francisco a las 3 de la mañana o como para nadar conmigo en pelotas en medio de esos bichitos que tanto asco me dan. Que estoy segura de que no me reconocerías si me vieses una tarde cualquiera, porque puede que ahora sonría menos, pero créeme si te digo que disfruto más. Porque resulta que de repente me he vuelto más pasota que nunca, aunque me duela igual que venga ese tío peculiar a decirme que se fijó en mí hace dos semanas por mis zapatos bonitos, pero que ni siquiera se diese cuenta de que la noche anterior casi me había ahogado con mis propias lágrimas. Que digo yo, ya que te fijas, fíjate bien, ¿no?

1 comentari:

  1. me sent bastant inútil però només sé dir: ets una màquina.

    llàgrimes a n'es meu correu, eh? res d'ofegar-se.

    ainamatopeya.

    ResponElimina